Kinderen uit logeren, vriendin weer aan het werk.
Eindelijk tijd om de binnengekomen cd in alle rust te beluisteren.
Hij is afkomstig van Spaghman. (Effe googelen. Ronald van den Berg. Ben jij dat, Ronnie B? Dat is dan de tweede cd die ik van je mag ontvangen in een cd-cirkel. De eerste cd was een lekker geval die me aan een aantal nieuwe namen heeft geholpen, waaronder in elk geval Elgin Park.)
De hoes bestaat uit een aantal foto's van een vervallen zwembad plus deels daarboven hangend gebouw waar alleen het omhulsel nog van overgebleven is. Vergane jaren twintig optimisme. Ik ben gek op dit soort foto's. Zelf gemaakt? Heel tof in elk geval.Een vluchtige scan van titels en bandnamen op de cd: Hoera! Niets wat ik heb. Toch een beetje voorzichtig de cd opgezet, want de meeste namen ken ik via de subjectivistische metalcommune. Het zal toch niet allemaal gillen en beuken, hakken en brullen zijn? Maar dat eerste ceedeetje was juist recht in mijn indiestraatje. Nummers met kop, staart en meezingrefreintjes. Zou het weer zoiets zijn?
Niets van dat al. Sferische klanken. De hoes doet ineens heel melancholiek aan. Het eerste nummer is zonder zang. De nummers daarna ook. Het zijn in elkaar overlopende klanktapijten (ik zit ineens bij nummer 4 - dit nummer ken ik trouwens. Dat Asva heb ik nog eens gedownload toen de metalheren over elkaar buitelden om hun enthousiasme erover van de daken te schrijven). IJzeren ambient.
Ik heb het gevoel dat deze cd precies op het juiste moment komt. Normaal heb ik het geduld niet voor nummers van een kwartier waarin op het eerste gehoor weinig actie zit, (Asva is al lang weer van de harde schijf verdwenen.) maar ik ben net terug van vakantie en de tweede week op de camping had ik het helemaal te pakken. Avonden lang heb ik rustig roseetjes naar binnen zitten klokken zonder enige drang om iets te lezen of schrijven. Gewoon lekker in de verte staren. Met dank aan de doormidden gebroken bril die een grote hulp was bij het niet-focussen.
Ondertussen is er alweer van alles voorbij gekomen. Bij nummer vijf heb ik het woord majestueus snel opgeschreven. Nummer zeven begon ineens met akoestische gitaar en zang. Nu is er weer een piano troostend, of is het peinzend? aan het tokkelen. Al dan niet synthetische strijkers. Wat een heerlijke cd is dit zeg! Blijkbaar heb ik geen gelijk gehad in het negeren van bands met namen als Wolves In The Throne Room, of Spaghman heeft de instrumentale krenten tussen de smakeloze prut uit weten te vissen, dat kan ook.
Ik kan verder niet zoveel over deze cd zeggen, daarvoor moet ik hem ik hem nog wel een paar keer draaien, maar dat ga ik ook zeker doen. Ik begin er nu mee. Mijn dank is groot!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten